Günümüzün yaygın üretkenlik kültünü yönlendiren temel bir varsayım, ne kadar çok çalışırsanız o kadar çok iş yapacağınızdır. Bu yeterince mantıklı bir formül gibi görünüyor, ancak aynı zamanda iş kaynaklı stres ve tükenmişlik salgınına da yol açıyor. Her şeye rağmen, sürekli olarak “meşgul” olmak 21. yüzyılın statü sembolü haline geldi. Ancak büyüyen işkolik karşıtı harekete göre, daha fazla üretkenliğin mantık dışı anahtarı, daha az saat çalışmak olabilir.
In Rest: Why You Get More Done When You Work Less kitabında Silikon Vadisi danışman Alex Soojung-Kim Pang konuyu araştırdı. Stanford Üniversitesi’nde misafir araştırmacı ve Restful Company’nin kurucusu olan Pang, “On yıllardır yapılan araştırmalar, çalışılan saat sayısı ile üretkenlik arasındaki ilişkinin çok zayıf olduğunu gösteriyor” dedi.
1950’lerde Illinois Institute of Technology’den yapılan bir araştırma, işyerinde haftada 25 saat geçiren bilim insanlarının haftada 35 saat harcayanlardan daha üretken olmadığını ortaya çıkardı. Haftada 35 saat çalışan bilim adamları, haftada 20 saat çalışan meslektaşlarının yarısı kadar üretkenken, 60 saat veya daha fazla çalışan işçiler en az üretkenlerdi.
Pang, “İskandinavya’daki birçok şirket, çalışanların çalışma saatlerini kestikten sonra işlerinin gerçekten büyüdüğünü – ve çalışan memnuniyetinin arttığını – keşfetti” dedi.
Tarihin en etkili düşünürlerinden bazılarının günlük rutinleri, öğle yemeğinde işten vazgeçmenin, çalıştığınız saatler için üretkenliğinizi ille de öldürmeyeceği fikrini destekler. Pang, “Tarihin en yaratıcı figürlerinin yaşamlarını incelediğinizde, bir paradoksla karşı karşıyasınız: Hayatlarını işleri etrafında düzenlerler, ancak günleri değil,” diye yazıyor Pang.
Bugünün standartlarına göre, İngiliz doğa bilimci Charles Darwin ve yazar Charles Dickens gibil isimler tam bir tembellerdi: Günde sadece dört ila beş saat çalışıyorlardı. Yazarlar Alice Munro, Gabriel Garcia Marquez, W. Somerset Maugham, Anthony Trollope ve Peter Carey, bilim adamı John Lubbock, yönetmen Ingmar Bergman, sanatçı Arthur Koestler ve matematikçi Henri Poincare de öyle. Pang’e göre bu isimlerin “kasıtlı dinlenme” için harcadıkları saatler, gerçekten çalışmak için harcanan zaman kadar önemliydi. “Durup düzgün dinlendiğimizde, yaratıcılık için vergi ödemiyoruz” diye yazıyor. Ona yatırım yapıyoruz.” İşte bazı isimlerin günlük rutinleri…
Charles Darwin
İngiliz doğa bilimci Charles Darwin, 73 yılında midyelerle ilgili bir monografiden Türlerin Kökeni Üzerine’ye kadar 19 kitap yayınlamayı başardı. Darwin’in bilimsel çalışmalar yapmak için harcadığı zaman – teorileştirme, yazma ve deney yapma – genellikle günde sadece üç 90 dakikalık periyotlardan oluşuyordu. Bir sabah yürüyüşü ve kahvaltının ardından Darwin, sabah 8’den akşam 9’a kadar çalışma odasında çalıştı, bu noktada okumak, mektup yazmak ve yüksek sesle okunan bir romanı dinlemek için ara verdi.
Sabah 10: 30’da büyük kuş kafesi veya serasında paradigma değiştirme deneylerine döndü. Öğlen vakti, “İyi bir gün geçirdim” diye ilan eder ve Londra yakınlarındaki Down’daki evinin önünden bir patika olan Sandwalk’ta gezinmeye başlardı. Öğle yemeğinin ardından, daha fazla mektup yazdıktan ve bir saatlik şekerlemeden sonra, bir kez daha yürüyüşe çıkar 16: 00’dan 17: 30’a yürür ardından çalışma odasına dönerdi. Bu rutini ailesiyle akşam yemeği takip ederdi. Darwin bugün bir üniversitede profesör olsaydı çalışmaları reddedilir ya da bir şirkette çalışıyor olsaydı, bir hafta içinde kovulurdu.
GH Hardy
20. yüzyılın başlarında İngiltere’nin önde gelen matematikçilerinden biri olan GH Hardy, güne kahvaltıda kriket skorlarını okuyarak başlardı, ardından sabah 9’dan akşam 1’e kadar matematiğe odaklanırdı. Tenis ve uzun yürüyüşler öğleden sonralarını doldururdu. Pang’a göre Hardy, Oxford’daki meslektaşı profesör CP Snow’a “Günde dört saat yaratıcı çalışma, bir matematikçi için yeterlidir” dedi. Hardy’nin yakın iş arkadaşı John Edensor Littlewood, ciddi işler yapmak için gereken “yakın konsantrasyonun” bir matematikçinin “günde dört saat veya en fazla beş saat, yaklaşık her saat molalarla (belki yürüyüşler için)” çalışabileceği anlamına geldiğini söylerdi.
Charles Dickens
Bir düzineden fazla romanın yazarı olan Charles Dickens için “bir şehir katibi gibi yöntemli ve düzenli bir programı vardı” dedi oğlu Charley. Sabah 9’dan akşam 2’ye kadar, öğle yemeği molası vererek mutlak sessizlikte çalışırdı.
Thomas Mann
Buddenbrooks adlı romanı 35 yaşındayken yayınlayan Alman Nobel ödüllü Thomas Mann, roman üzerine çalışmak için her gün sabah 9’dan öğle yemeğine kadar ofisine kapanırdı. Mann, “Öğleden sonraları okumak, çok dağlık yazışmalarımı yapmak ve yürüyüşler için,” derdi. Yemeğin ardından bir saat süren şekerleme ve ikindi çayından sonra, bir veya iki saat daha kolay kısa parçalar ve düzenlemelerle ilgili çalışırdı.
Edna O’Brien
The Paris Review ile 1984 tarihli bir röportajda, ödüllü İrlandalı yazar Edna O’Brien, günlük dört saatlik yazma rutini hakkında şunları söyledi:
“Sabah kalkıp bir fincan çay içiyorum ve çalışmak için bu odaya geliyorum. Asla öğle yemeğine çıkmam ve bir ya da iki civarında çalışmayı bırakırım. Öğleden sonrayı sıradan şeylerle geçiririm. Akşamları bir oyun ya da film izleyebilir, dışarı çıkabilir ya da oğullarımı görebilirim… Geceleri asla çalışmam.”
