24 Ekim Perşembe günü yılın en çok beklenen sanat gösterilerinden biri olan, Paris’teki Louvre’da Rönesans sanatçısının ölümünün 500. yıldönümünü kutlayan bir Leonardo da Vinci retrospektifinin açılışı yapılacak. Bu gösteri göz önünde bulundurularak, Aşağıda; ARTnews’in Mart 1963 sayısında çıkan Leonardo’nun en ikonik eserlerinden biri olan Mona Lisa üzerine bir Salvador Dalí denemesi var . “Neden Mona Lisa’ya saldırıyorlar?” Başlıklı makale, insanların neden tarih boyunca tabloyu tahrif etme veya çalma eğiliminde olduklarını düşündüklerini anlatıyor . Makalenin tamamı şöyle:
“Neden Mona Lisa’ya saldırıyorlar ”
Yazan Salvador Dalí
Mart 1963
Salvador Dali’nin , tüm sanatçıların en karmaşık ve belirsiz olanı tarafından resmedilen “basit bir portre” olan Mona Lisa’nın neden en şiddetli ve farklı türden türlerini kışkırtmak için tüm sanat tarihinde benzersiz bir güce sahip olduğunu kamuya açıklaması kaçınılmazdı .
Mona Lisa, arketipsel varlığına iki ana türden tipik saldırıya uğramıştır:
1. Dada hareketi tarafından gerçekleştirilen ultra entelektüel saldırganlık. Marcel Duchamp, 1919’da, Mona Lisa’nın bir fotoğrafına bir bıyık çiziyor ve en altta ünlü “LHOOQ” ( Elle a chaud au cul ) yazısını yazıyor .
2. Adı bilinmeyen az ya da çok Bolivyalılar tarafından gerçekleştirilen ilkel ya da saf saldırganlık türü. Ya resme bir çakıl taşı atmak ya da onu geçici olarak çalmaktan ibarettir.
Birincisi, bir sanatçının, maksimum sanatsal idealleştirmeyi içeren bir şahesere yönelik saldırganlığıdır. Kahramanın yüce tanımı: “Babanın otoritesine karşı isyan eden ve sonunda onu yenen adam” olan Freud’un içgörüsü ile açıklanır. Bu tanım, hayata karşı kahramanlık karşıtı, Nietzsche karşıtı tutumun bir doruk noktasını temsil eden Dada’nın antitezidir. Dada, Mona Lisa’nın anal, erojen bölgesini arar ve Annenin “termik ajitasyonunu” bir Sanat Eseri olarak kabul ederken, onu erkekleştirerek idealleştirmesine karşı isyan eder. Baba babanın bıyıklarını Mona Lisa’ya boyar. Sanatın aşağılamasına yardım etmesi için. Bu jestte, Dada’nın anti-sanatsal, anti-kahraman, yüceltme ve yüce karşıtı yönleri özetlendi.
Mona Lisa’ya karşı “naif saldırganlıkları” açıklamakFreud’un Leonardo’nun libido ve kendi annesi hakkındaki bilinçaltı erotik fantezilerini açığa vurmasını akılda tutarak, şu sekansı filme almak için Michelangelo Antonioni’nin (sinema tarihinde eşsiz) dehasına ihtiyacımız var: Basit, saf bir oğul, bilinçaltında annesine aşık Oedipus kompleksi tarafından harap olan bir müze ziyaret ediyor. Bu naif, aşağı yukarı Bolivyalı oğul için, müze bir halk evine, umumi odalara eşittir – başka bir deyişle, genelev ve benzerlik, orada bulduğu erotik sergilerle pekiştirilir: çıplaklar, utanmaz heykeller, Rubens . Tüm bu bedensel ve libidinal karışıklığın ortasında, Oedipean oğul, maksimum kadın idealleştirmesi ile şekillenen, kazandığı annesinin bir portresini keşfetmekten şaşkına döndü. Kendi annesi burada! Daha da kötüsü, annesi belirsiz bir şekilde ona gülümsüyor, ki bu da çevresinde, sadece belirsiz ve çirkin görünebilir. Saldırı, böyle bir gülümsemeye verilebilecek tek olası tepkisidir – ya da tabloyu bir kamu alanında maruz kalmanın skandalından ve utancından dindar bir şekilde saklamak için çalabilir.
Mona Lisa’nın maruz kaldığı saldırılara farklı açıklamalar sunabilen biri bana ilk taşını atmalı; Onu alıp hakikati inşa etme görevime devam edeceğim.
[zombify_post]
