Ah, insan nedir ki bu alemde,
Birer gölge gibi süzülüp gider,
Zaaflarıyla her an yüzleşen,
Aciz kalbiyle yitip tükenir.
Gurur mu? Ne boş bir hayaldir o,
Dikenli bir taç, başında ağır,
Kibirle süslenen nefs-i arzu,
Çöker altına, kalır perişan.
Hırs, açgözlü bir canavar gibi,
Yutar insanı, doymaz hiçbir vakit,
Maddi hevesler, geçici bir iz,
Ruhu karanlığa sürükler hep.
Korku, soğuk elleriyle sarar,
Cesareti gölgede bırakır,
Gözler görmez, kalp atmaz o an,
Cesur hayaller, silinir bir bir.
Öfke, alev alev yanar içinde,
Kontrolsüz bir güç, yıkıcı bir sel,
Sözler ok gibi saplanır kalbe,
Dostu düşman eder, eder zelil.
Nefret, karanlık bir kuyudur ki,
Dibi görünmez, umut yok orda,
Kinle beslenen kalp, nasır tutar,
Sevgiden uzak, soluk bir oda.
Ah, insan nedir ki bu alemde,
Zaaflarının esiri olmuş,
Bir yanda umut, bir yanda keder,
Dengeyi arar, bulur mu bilmem.
Fakat unutma ey insan oğlu,
Zaaflar da bir ders, bilene büyük,
İçinde sevgiyle, umutla yaşa,
En büyük zafer, kendinle sulh.
